Bij ons thuis is het een echte beestenboel. Natuurlijk hebben wij eerst en vooral the mistress of the house: onze woef.
Naast onze woef hebben we nog enkele andere viervoeters rondlopen. Onze woef kan geen katten zien, dus zag het er lange tijd naar uit dat we maar 1 huisdier gingen hebben. Op zekere dag kwamen er hier twee poezen aangetrippeld. Kleine poesjes nog. Wonder boven wonder kwam er al vlug een gewapende vrede tussen hond en poes. Enkele maanden later brachten ze nog een vriend mee. De poezen werden algauw voorzien van een naam: Julia (de vrouw in het gezelschap), Broere (omdat die overduidelijk de broer van Julia is) en Blèter (omdat die niet verder geraakt dan de miiiii van miauw). Op deze foto zitten ze alledrie, Broere met de witte pootjes vooraan, Julia ernaast en Blèter achteraan.
Jammergenoeg is Blèter nu al enkele maanden verdwenen en vrezen wij het ergste. Broere was ook verdwenen, maar vorige week is hij plots opgedoken na 7 weken afwezigheid. Je ziet maar, hoop doet leven.
En dan hebben we last but not least onze Bertha's, verzamelnaam voor alle padden die niet beter vinden dan hun paarroute dwars door ons huis te trekken. Vele mensen vinden hen vieze diertjes, mo eigenlijk zijn het wel schatjes hoor. En ze eten de slakken op, hoerei.
4 opmerkingen:
Allemaal toffe beestjes, maar die laatsten zou ik toch niet in huis willen hebben hoor.
Graaaa-pîiiiig! Die bertha's vind ik geweldig! Maar waarom Bertha???
Pff, dat is ondertussen al zo lang geleden. Een ingeving van het moment, weet mijn moeder mij mee te delen.
Als ze op een donkere natte avond opeens voorbij je zetel hobbelen (omdat ik weer eens de achterdeur niet snel genoeg heb dichtgedaan) zijn ze minder grappig. Dan krijgen ze een retourticket naar de tuin.
ik hoop dat blèter vlug terug thuis komt. misschien komt de familie blèter dan mee?!
ik denk dat ik me een bult verschiet moest er ineens een pad voorbij de zetel springen.
Een reactie posten